Het is zomer in Milaan
Een goed geklede man
Trekt de deur achter zich dicht
Hij duwt er nog even tegenaan
Trekt zijn jasje uit
En bet het zweet van zijn gezicht
Er hangt een trilling in de lucht
En er rijdt bijna geen verkeer
Zijn stappen klinken over straat
De man blijft even staan en zucht
Kan dan opeens niet verder meer
Hij komt niet los van waar hij staat
Hij zit vast in het asfalt
Komt niet los van het asfalt
Niemand helpt hem eruit
Kinderen springen om hem heen
Ze gooien steentjes naar zijn hoofd
Hij zit nu al vast tot aan zijn kuit
Hij huilt en smeekt maar wordt
Alleen maar van zijn jas beroofd
Het is nu avond in de stad
In de verte klinkt gezang
Stratenmakers gieten daar
Kokend asfalt in een gat
De doffe gil duurt niet zo lang
Nee niemand luistert er nog naar
Hij zit vast in het asfalt
Voor altijd in het asfalt
Voor altijd vast