Hij zat op een terras
Gelegen aan het water
Te staren naar zijn glas
En het werd maar later
Maar over ging het niet
De dorst niet en de kater
Daar binnen klonk een lied
Van heimwee en verlangen
Gezongen door een vrouw
Maar hij liet zich niet vangen
Door een lach en mooie ogen
Hij bleef zoals hij was
Zeg nooit nooit
Het was mooi
Al was het maar voor even
Zeg nooit nooit
Hij was dichtbij geweest
Dichterbij dan ooit
Bij haar vergat hij haast dit leven
Van veel drank en weinig bed
Hij had wat hij had gegeven
Maar had het niet gered
Nu is hij terug bij af
In de schoot van deze stad
Is dit vrijheid of een straf
Geketend zonder boeien
In de ondergaande zon
Voelde hij zijn huid weer gloeien
En hij dacht aan wat te doen stond
En wist dat hij het kon